Laudacja na cześć „Silli” Karoliny Lewastam

Tekst laudacji wygłoszonej przez Ilonę Wiśniewską podczas gali Nagrody Literacka Podróż Hestii 2024.

Sopot, 13 września 2024

Są takie światy, w które wchodzi się jak w ciepłą kurtkę. Są takie światy, w których ta kurtka jest niezbędna, bo chłód przenika kości, a zamiast futra masz tylko gęsią skórkę. Zapinasz te światy po szyję, naciągasz kaptur i nabierasz powietrza. A kiedy twój oddech się wyrówna, rozglądasz się i widzisz równinę usianą lodowymi pagórkami, od północy i zachodu otoczoną łańcuchami gór, od południa jeziorami, a od wschodu niekończącym się Śpiącym Lasem. To krajobraz, który mógłby ci się przyśnić. Ale czujesz zimno, więc to nie sen. W tym krajobrazie nie jesteś sam. Są tu ludzie i zwierzęta, młodzi i starzy, dobrzy i źli. Stoicie razem i patrzycie na zielone niebo, na dwa księżyce. Nasłuchujecie, bo nigdy nie wiadomo, kiedy Zorza wyszepcze wasze imię.

Dziś, trzynastego września 2024 roku, w ciepłym kraju, pod księżycem w pierwszej kwadrze, Zorza mówi głośno i wyraźnie, do tej, która ma usłyszeć. Karolino, Nagroda Literacka Podróż Hestii trafia w tym roku do stworzonego przez Ciebie świata Silli. Dzięki Tobie wybraliśmy się w niezwykłą podróż, która nadal mocno w nas rezonuje. Silla to słowo, które w języku rdzennych mieszkańców Północy oznacza zarówno pogodę jak i stan ducha. Ty tworzysz dla tego słowa nową przestrzeń, nową mapę, w której być może i północni mogliby się odnaleźć. Bo Silla to uniwersalna opowieść o odpowiedzialności i współpracy, o tym, jak cenne jest współistnienie wielu opinii i postaw, i o tym, że nie zawsze najwięksi są najbardziej odważni.

Porwałaś się na stworzenie osobnego uniwersum, dałaś nam nie tylko kurtkę, ale i ciepłe buty, to jest zestaw nieoczywistych bohaterów i postaw, które trafiają zarówno do czytelników młodych, jak i starszych, wychowanych na klasycznych powieściach inicjacyjnych. Otworzyłaś drzwi i puściłaś nas wolno, byśmy wydeptali własne ścieżki na mapie Silli. Ta przestrzeń zostanie z nami na zawsze. Będziemy do niej wracać, zwłaszcza że i w Polsce coraz częściej niebo się zieleni, więc nigdy nie wiadomo, kiedy trzeba będzie wyruszyć na ratunek światu. Niech Zorza zawsze nam świeci! A Ty, Karolino, nie przestawaj otwierać przed nami kolejnych światów.